P R O L O G

Zegar wybił północ.

Minuta po minucie, sekunda za sekundą, jak to bywa w rzeczywistości; codzienności którą żyć nie chcemy, ciągle wodzeni za nos historiami, baśniami, opowieściami, legendami, a czasami nawet…

Tak, czasami koszmarami, horrorami, dramatami.

Tak więc, przedstawiam wam dramat rozpoczęty o godzinie dwudziestej czwartej dziesięć…
Wtedy, kiedy odszedł.
Wtedy, kiedy mnie zostawił.
Wtedy, kiedy przysięgałam, że go znajdę.

I znalazłam.

*

P A N D E M O N I U M

4 lata wcześniej

Konoha

Oficjalny koniec Czwartej Wielkiej Wojny Shinobi

           Pożegnał się ze mną w gabinecie Hokage. Cudowny On, przeklęty On.

Przywykłam, by kochać go i nienawidzić równocześnie.

Wydał się odmieniony ‒ ciepły, magnetyczny, roztaczał wokół siebie zupełnie obcą mi aurę. Może wydawać się dziwne, ale naprawdę wierzyłam w istnienie ludzi, którzy wydzielali coś na wzór feromonów, co przyciągało, odpychało lub narzucało jakieś spectrum wyobrażeń o danej osobie. Takiego właśnie odczucia doznałam, gdy z dziecinną ciekawością przejrzałam się w jego czarnych tęczówkach. A może po prostu ja ‒ ciągle ta sama, żadna inna, łatwowierna dziewczynka ‒ lgnęłam niczym ćma do księżyca, który wydawał się najjaśniejszym elementem nocy.

Spytałam, czy mogę iść z nim ‒ lekko zawstydzona, naiwna i przerażona prawdopodobieństwem odmowy ‒ procentem wynoszącym w tym przypadku dziewięćdziesiąt dziewięć. A może przerażona kolejnym pomysłem rodzącym się w jego umyśle ‒ czego prawdopodobieństwo sięgało równych stu procent.

Nie myliłam się.

Otrzymałam odmowę i głupie zapewnienie, iż ponowne spotkanie nastąpi niebawem. Nie mogłam jednak wiedzieć, że jeszcze tej samej nocy. O północy, kiedy księżyc sięgnął zenitu, a Patrole Nocnej Straży wciąż burzyły ostatnie gruzy wioski, aby nazajutrz postawić na niej nowe fundamenty.
Rychło z zapadem zmroku skryłam się na wzgórzu. Spędziłam na nim kilka minut, kilkanaście, nie przeczę, dobrą godzinę, może dwie. Ból topiłam we względnej fascynacji, zlizując z warg słonawy smak wilgoci. Mój wzrok chłonął ostatki dramatu rozgrywającego się gdzieś w dali, na panoramie widniejącej przed zielonymi, przepełnionymi goryczą oczyma. Celebrowałam chwilę ulotną i zmienną. Mogłam pogrążyć się w tym surrealistycznym odmęcie zbłąkanych myśli, które nie wiedziały, czy ustosunkować się na nieograniczającą radość z tytułu zakończenia wojny, czy może rozpaczy z tytułu pustki, bo przecież znów odszedł, prawda? Głupi sens mojego istnienia. Głupi, głupi, naprawdę głupi drań.

Mógł chociaż nie uśmiechać się w ten sposób. Nie dawać mi nadziei.

Wodziłam zmysłami za wszystkim, co mnie otacza, przyjmując to z chłodną kalkulacją. Drzewa trawił finalny ogień, wypluwający spopielone kawałki najgrubszych gałęzi ‒ trzeszczały niczym wyjące, przeżywające katorgi stwory, kłaniające się w pół, aby błagać o łaskę. Odpadające dachówki rozsierdzały grubą zasłonę dymu nie raz, nie dwa razy… obryw trwał i trwał, malując swoją warstwą granat rozgwieżdżonego nieba, mimo iż eksplozja istniała w liczbie pojedynczej.

Eksplozja ta nosiła dumne imię, W o j n a : piękna pani, damulka z prawdziwego zdarzenia. Okrutna, przebiegła i piękna, ale i również b y ł a ‒ opiętnowana czasem przeszłym. Ogłosiła swój finisz przejmującym wybuchem, ostatnim zniszczeniem wszystkiego, co złe. Wojna nie była istotą wieczną: wojna umierała, gdy zebrała już tyle dusz, ile potrzebowała.. Wojna była żniwiarzem: w tym się specjalizowała. Była też psychologiem z pasji i sędzią: marnym, okrutnym i niesprawiedliwym. Lecz któż miałby to za złe Wojnie, zwłaszcza w momencie oddawania ostatniego tchnienia nad płonącymi resztkami Konohy?

Z całą pewnością nie On ‒  jej potomek.

‒  Udało się.

‒ Owszem ‒ przytaknęłam mimowolnie; naiwny głos wciąż próbował odgrywać hardość ‒ zupełnie bezskutecznie, bowiem sam zdradził się próbując opanować własne drżenie. Poczułam jego obecność dopiero, gdy poruszył się za mną, mimo iż uszy słyszały jego głos wcześniej, tak jakby zmysły sprzeciwiły się nawróceniu z fikcji na rzeczywistość. Co w sumie bardzo logiczne ‒ bo gdy odchodził raz, miał w zwyczaju nie dzielić pożegnania na dwa.

Zapragnęłam naraz zetrzeć dowody uczuć ze swojej twarzy; bezlitośnie jak Wojna, która zabrała uśmiechy, zabrała siłę, zabrała życie, lecz moje ciało pozostało niewzruszone na te pragnienia, skamieniało, a z oczu popłynął kolejny potok.

Dlaczego znów w jego obecności? ‒ mąciłam sobie głowę tym pytaniem, lecz odpowiedź padała natychmiastowo.

Nie miałam sił odgrywać swojej roli.

Nie teraz. Nie w chwili, gdy ogień wygasał, a wszystko to, co znałam i kochałam, odchodziło  w zapomnienie. Nie przy nim, kiedy wszystko to, co spróbowałabym odegrać spaliłoby na panewce. I nie w momencie, gdy rodziła się we mnie nowa dusza: nowa osoba, tak jakby miała od jutra narodzić się nowa Konoha.

Ale on miał odejść. Porzucić mnie. Zdeptać.

Chciałam wyć. Tak bardzo chciałam wyć. Chciałam go porwać i zabić. Zamordować. Nie mogłam żyć z nim. Nie mogłam żyć bez niego. Nie mogłam żyć… Ciągle był na moim piedestale, nawet wtedy, kiedy uświadomiłam sobie, że jest trujący, kiedy chciałam go jak najdalej ‒ bo chciałam, ale i nie. Nie mogłam tego rozgryźć.

‒ Będziesz patrzyła w nieskończoność?

‒ Może. Nie wiem. Jeszcze przez chwilę. Co innego mi pozostało? Straciłam dom…
‒ Odejść ‒ wtrącił surowo głos, alarmując swoją obecność zaszuraniem stóp. Prawdopodobnie zbliżył się o krok czy dwa.

Westchnęłam ciężko, nie poruszając się nawet o milimetr ‒ wszystko to, co wydobywało się z moich ust było jakby… zmęczone. Machinalnie wypowiadane sylaby układające się w słowa, a następnie zdania.

‒  Dokąd? Nie mogę iść przecież z tobą.

‒ Jak najdalej.

‒ Najdalej? - Niemalże się zaśmiałam. - Od czego mam uciec? Od Konohy, od kłopotów, czy od ciebie?

Zapadła cisza. Uśmiechnęłam się z czułością i odwróciłam głowę, aby obarczyć go ciężarem swojego spojrzenia; niewinną zieleń traw już dawno zastąpił odcień pleśni na jabłku. Wtedy z większym rozmachem mogłam oscylować wzrokiem pomiędzy jego piękną, zmarnowaną twarzą -‒zagadką, a namacalnym dowodem jego istnienia ‒ udręczonym i schłostanym ciałem. Oczywiście skrupulatnie ominęłam miejsce, w którym winnam zobaczyć jego umięśnione ramie. To dosyć strategiczne posuniecie.

Ujrzenie go w takiej odsłonie... to było aż niesamowite. Naraz przypomniałam sobie moje, nie tak odległe z kolei, wyznanie miłosne ‒ lecz nie zapłonęłam rumieńcem. Byłam przecież obserwatorem. Odcięłam się od tych skomplikowanych uczuć, które szmaciły moją stabilność.

Nie pozostałam jednak bierna jego obecności.

‒ Poza tym nie jestem z tych, którzy uciekają.

‒ W takim razie nie uciekaj. Po prostu idź.

‒ Wyznacz mi kierunek.

‒ Prosto. Tam gdzie nogi cię poniosą. Ze mną.

Czułam, jak twarz, mimowolnie, bez jakiejkolwiek porozumienia, formuje zdziwienie.

Powiedział to.

Zgodził się.

Ale dlaczego czułam się taka pusta? Dlaczego nie poderwałam się z ziemi przepełniona euforią? Dlaczego czułam rozczarowanie?

Tysiąc razy wypowiadane w moim umyślę dlaczego, wcale nie znaczyło o braku świadomości odpowiedzi.

Uśmiech na jego twarzy odznaczył na mnie swoje piętno. Zbliżał się z wolna. Krokiem, przecinał kilkanaście centymetrów dzielącej nas odległości, potem drugi i trzeci, a ja czułam, że moje serce powiększa się do rozmiarów księżyca ‒ był żywym trupem, tak jak ja, i dzięki temu moja zbiorowa mogiła poszerzyła się o jedno miejsce. Wybaczyłam. Och, doprawdy, łatwa była ze mnie dziewczyna. Znów stałam się jego szkieletem, którym mógł potrząsać w rytm niepłynącej muzyki w naszym grobowcu. Jak zakochani. Jak zakochana i nie kochana. Jak mała dziewczynka, która doczekała się własnego księcia. Jak Sakura Haruno i odbudowana nadzieja względem Sasuke Uchihy. Taki powrót do rzeczywistości był piękny i podobnie jak wojna…

Nie wieczny.

‒ Coś się stało? Zmieniłeś zdanie?

C o ś. Stało się, na pewno. Wiedziałam to, zanim zadałam pytanie. Ten filigranowy uśmieszek na anielsko spokojnej twarzy, pięknej twarzy, budził we mnie grozę. Już-już, chciałam wyjść naprzeciw z inicjatywą, kiedy jego głos popieścił moje uszy subtelnym:

‒ Sakura. 
Przerwałam mu machnięciem ręki. D o ś ć! Już wiedziałam i nie potrzebowałam więcej. Tego było aż nadto! Dlatego uciekłam do swojej samotni. Dlatego tutaj byłam ‒ czułam to za każdym oddechem, którym wypełniałam płuca, za każdym spojrzeniem rzuconym przed siebie i za każdym zabiciem serca.

Wiedziałam co nastąpi.

‒ Nie mów nic więcej, bo nie chcę tego znowu przechodzić ‒ szepnęłam, zwieszając bezradnie głowę. Oto kim byłam. ‒ Przez chwilę, tam w gabinecie… spojrzałeś na mnie w taki sposób, a ja nawet nie umiem tego określić. Uśmiechnąłeś się tak pięknie nierealnym uśmiechem. Zupełnie, jakbyś to nie był ty. ‒ Chciałam przerwać, więc odwróciłam się napięcie, rzucając spojrzeniem przed siebie. Coś jednak tliło się w moich myślach, więc nie poruszywszy się, wyrzuciłam: ‒ Nadal coś planujesz. Nie odpuszczasz swoim winowajcom. Ale ten uśmiech  b y ł, wiem, że był prawdziwy, i może nawet rozumiem co oznaczał…

Przerwał mi kolejnym:

‒ Sakura…

N i e! Zamknij się!

‒ Nie wiem nawet czy chce słyszeć twój głos. Nie wierzę nawet, że tu jesteś ‒ wyznałam, bezlitośnie wbijając się za wypowiedziane imię. Wymawiał je tak słodko. Uwielbiałam, gdy jego głos formował sylaby oznaczające moje imię. Dla niego tylko, dla mnie aż. ‒ Wiesz co jest najśmieszniejsze? ‒ spytałam z rozbawieniem. ‒ Kilka lat temu zabiłabym Naruto, abyś złożył mi taką propozycję, i nie interesowałyby mnie żadne konsekwencje. Zrobiłabym wszystko ‒ bo byłam dzieckiem. Naiwnie zakochanym dzieckiem. Teraz myślałam, że również tak jest. Że mogę, a nawet  chcę  iść z tobą. Ale tak naprawdę chciałam żebyś został. Przez ten uśmiech na chwilę zapomniałam kim jesteś i pomyślałam, że możemy iść na randkę. Że możemy się pocałować. Że możemy zbudować dom. Ale Ty masz swój plan, prawda? ‒ Ostatnie dodałam jakby w przypływie desperacji. Słyszałam ją w tym obcym głosie, który dobiegł do moich uszu.

‒ Czy nadal chcesz ze mną wyruszyć? Nie spytam więcej razy.

‒ A rewolucja?

Tonęłam i chwytałam się brzytwy.

‒ Moje plany się nie zmieniły.

‒ Tylko sposób realizacji ‒ doprawiłam sucho, wodząc jednocześnie wzrokiem po obejmujących się członkach klanu Hyuuga: dostrzegłam nawet Hinatę, która lekko niepewna, ruszyła na spotkanie ramion swojego ojca. Och! I Naruto. Tak, Naruto stał u jej boku, zapewne uśmiechając się w niebiosa ‒ właśnie tam miał skierowaną twarz.

‒ Tak.

Moje oczy zdradziecko zwilgotniały ‒ dziecinnie łatwo przychodziło mu wkradanie się do mojego serca wtedy, kiedy zamykałam przed nim twierdzę. Zupełnie bezlitośnie zabierał mi nowo narodzone uczucie i wtłaczał gorzką nienawiść, akurat wtedy, kiedy budziła się nowa ja. Kiedy na nowo definiowałam, kim jest ta popieprzona Sakura Haruno.

Cóż za niefortunny zbieg okoliczności, prawda? Trochę przykro robi się na tę myśl. Trochę żal, ale tylko trochę i o te trochę za dużo. Generalnie trudno…

‒  Chodź ze mną.

‒  I d ź.

Nie potrzebował dalszej zachęty. Nie On. Obserwowałam kątem oka, jak odwraca się machinalnie, nie obdarzając mnie nawet spojrzeniem i rusza przed siebie, w jedynym sobie znanym kierunku.

Przed siebie ‒ tam gdzie nie ma mnie.

‒ Idź! ‒ zakrzyczałam po raz ostatni. ‒ Ale już nigdy, kurwa, tu nie wracaj.

Wykrzyczałam to, patrząc już jak nieświadomy Naruto bierze w ramiona Hinatę i obraca ją wokół własnej osi, a moje oczy… ten jeden jedyny raz pozostały suche.

Jednak  zbyt krótko trwał ten stan rzeczy.

To był moment. Jedna niedokończona myśl przesłoniła racjonalną argumentacje.  Z b y t   t r u d n o złapać trzeźwy oddech w chwili wahania. Za trudno, by odejść, zostawić, porzucić, zamknąć. Za trudno, aby wyciągnąć lekcję. K o l e j n ą. Zbyt ciężko zapomnieć o tym uśmiechu wspólnego zwycięstwa.

Lecz…

Zbyt łatwo było biec jego szlakiem. Zbyt łatwo było go kochać. Zbyt łatwo wybaczałam. Zbyt byłam naiwna i łatwowierna. Zbyt…

Moje oczy trawiły ten widok, nogi przyspieszyły, a ręce uformowały pięści. Nie tak sobie to wyobrażałam! Nie chciałam tego. Przysięgam. Nie chciałam! Ale robiłam to; jak ów stan rzeczy definiować?

Jego sylwetka rysowała się coraz wyraźniejszymi barwami, osiągała znaczniejsze rozmiary, aż nagle… przymknęłam na ułamek sekundy oczy, potem je otworzyłam i... stał. Przede mną. Na tej samej ulicy, cóż za ironia, w świetle księżyca, w cichą, bezchmurną, powojenną noc. Kilka kroków, kilkanaście centymetrów: z a  w i e l e! Podzieliłam ten dystans w pełni zdeterminowana, ogłupiona mogłabym rzec, w amoku…

Dlaczego wciąż widzę jego plecy! Dlaczego mam dotknąć jego pleców? Nie zasłużyłam na to!

Wyminęłam go z obojętnością i nagle zawróciłam w pełni świadoma tej gwałtowności i o zgrozo! B y ł a m. Nagle byłam tuż przed nim, wpatrzona bojowo w ciemne jak onyks tęczówki.

Nie chcę go stracić ‒ uświadomienie sobie tego faktu bolało. Bolało, jak cholera!

Ale już nie chce więcej poświęcać.

‒ Sakura ‒ mruknął obojętnie i chłodno. Tak, jasne, wiedziałam, co chce powiedzieć.

Pokiwałam głową, na znak, aby zaprzestał, aby nie dodawał nic, co zburzy moją małą, chwiejną piramidę z kart.

Popchnęłam własne ciało naprzód i wpadłam w obce mi objęcia, zaciskając dłonie na materiale jego koszuli. Wtuliłam twarz w twardy tors, nie w plecy, a on… nie odtrącił mnie.
 No… cóż, przynajmniej nie przez pierwszą sekundę.

Gdy poczułam delikatny ruch, przydusiłam się w panice, a kiedy silne dłonie spoczęły na moich ramionach, wykrzyczałam:

‒ Poczekaj!

‒ Muszę iść.

‒ Wiem! - warknęłam. Nie byłam w końcu przygłupem, prawda?

Jego dłonie zawahały się, po czym bezlitośnie odcięły mnie od swojej postury, mnożąc odległość. Złapałam oddech i odważyłam się pochwycić go w uścisk, spleść dłoń z dłonią, splątać palce…

‒ Sakura…

‒ Dziękuję, Sasuke!

Powiedziałam to. Zrobiłam to. U d a ł o  s i ę.

Podniosłam wzrok, jednocząc się z niedowierzającymi tęczówkami.

Pierwszy raz tak blisko.

Już zrozumiałam, Sasuke. Zrozumiałam, co chciałeś mi wtedy powiedzieć, mówiły moje oczy. Jego tkwiły w niemocy i milczały w zaklęciu.

… Czasami chce mi się rzygać tą miłością.  Ileż można tęsknić za czymś, czego nigdy nie było? Ile można wylać łez dla miłości nierealnej. Dla człowieka nierealnego. Czy, paradoksalnie, nie byłabym szczęśliwsza nie-kochając?

‒ Jesteś makiem na wietrze, spowitym krwią, a ja jestem jak płatek wiśni, który zrywa się do lotu i opada bardzo daleko od łąki. I właśnie dlatego nie mogę z tobą iść. Właśnie dlatego ty nie chciałeś, żebym z tobą szła, pamiętasz? ‒ przełknęłam ślinę, wzbraniając przed powiedzeniem tego, co winnam powiedzieć już dawno temu. W chwili zjednania się jednak naszych oczu, wyszeptałam:

‒ Nie będę już czekać. Chce żyć. Odrodzić się… jak Konoha. Poturbowana, zniszczona Konoha. To moja szansa. I wiem też, że wtedy, kiedy mi odmówiłeś również chciałeś mi ją dać. To twoja ścieżka odkupienia; tak powiedziałeś.

Trwaliśmy tak ułamek sekundy; tyle mi wystarczyło. Zamknęłam oczy, bo wiedziałam, że to właśnie uczynić należy, że to rani, ale że zrani bardziej, gdy tego nie zrobię. Pozwoliłam łzom opuścić wartę. Poczułam jeszcze jego oddech przy uchu i usłyszałam głos:

‒ Nie ‒ powiedział twardo, by dodać miękkim barytonem: ‒ Ty jesteś jak przebiśnieg, który jeszcze nie doczekał wiosny.

A kiedy uchyliłam moją małą kurtynkę…

Sasuke odszedł już na zawsze.

I  D O B R Z E

*

4 lata później

Konoha

              Stałam naprzeciw niego, oczekując komunikatu, rozkazu, komendy - nie jako przyjaciółka, lecz jako żołnierz. Niebieskie tęczówki wpatrywały się we mnie jakimś nieodgadnionym spojrzeniem ‒ co było zupełnie niepodobne do Naruto. Mojego Naruto ‒ przewidywalnego, durnego, kochanego Naruto. W tej jednak sytuacji, musiałam przyznać, obawiałam się najgorszego.

         Jego wargi zadrgały, oczy opadły w dół, na splecione nerwowo dłonie, po czym z prędkością błyskawicy wsączyły we mnie pełne determinacji spojrzenie. Wyprostowałam się niczym struna i spojrzałam przed siebie ‒ na linię horyzontu. Gdy słowa padły, zagłuszając ciszę, zobaczyłam pomarańczowy blask wschodzącego słońca. Odwróciłam się machinalnie i odeszłam ‒ tak, jak robi to żołnierz, nie przyjaciółka. Dopiero za drzwiami zacisnęłam wargi i dłoń na klamce. Pozwoliłam sobie  na chwilę słabości ‒ pozwoliłam drżeć moim nogom przez kilka sekund, zanim ruszyłam biegiem w kierunku otwierającej się bramy Konohy.

         Usłyszałam wiele, lecz ostateczny rozkaz brzmiał:

        ‒ S p r o w a d ź  S a s u k e.

________________________________________________